O primeiro

Levaba moito tempo matinando qué conto sería o merecedor de iniciar esta andaina. Non o tiña nada claro, pero onte un compañeiro e amigo deume unha pista: Falando destes contos, díxome que, para él, o mellor era, sin discusión, a breve conversa que tiveron hai un feixe de anos, o señor Anxel "do Direitiño" e Juan "Tirabeque". Vaia por diante que non pretendemos ofender a ninguén, todo o contrario, as mostras de inxenio louvan aos seus autores. E no caso dos alcumes, típico de Arzúa e outros povos similares, constan aquí para que todos vos saibades de quen estamos a falar. Así que, diante de todo, o noso respecto e a nosa homenaxe ós aquí aludidos.

E vamos dunha vez coa conversa: Estaba Anxel, que traballaba para o Concello, cun sacho nun dos xardíns que hai anos estaban espallados pola praza de Arzúa (por certo, nin de España, nin de Galiza, sempre foi a praza de Arzúa). Pasou por alí Juan e despois do saúdo, preguntou:
- ¿Qué fas, Anxel?
Anxel, que era muy socarrón, respondeulle rápido e medio rindo:
- Planto tirabeques.
Pero Juan encaixou o golpe e contraatacou de maneira maxistral:
- Pois acordate de poñerlles un pau, para que nazan ben direitiños.

E por hoxe, deixámolo aquí. Voume lembrando aqueles xardíns e aqueles bancos que tantas veces foron cambiados de sitio e de material (pedra, madeira, ferro...), sempre baixo a atenta mirada do edificio que presidía toda a praza: o palco da música, que un día foi víctima dunha corporación "moderna" que o derrubou para poñer no seu sitio unha fonte luminosa, para imitar á que se viña de estrear nos Catro Camiños de A Coruña. Vivir para ver...